www.TheSeaNation.gr

Δημήτρης Μητσάτσος, Γεν. Διευθυντής HELMEPA: Η ιστορία της ακταιωρού «Φαέφων»

Έπρεπε να περάσουν 52 ολόκληρα χρόνια για να αναγνωρίσει η Ελληνική Πολιτεία την προσφορά μιας ομάδας νέων παιδιών την εποχή εκείνη που συμμετείχαν στις μάχες της Τηλλυρίας στην Κύπρο, τον Αύγουστο του 1964. Σήμερα, η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία του Υπουργείου Εθνικής Αμύνης της Ελλάδος και της Κύπρου, με επικεφαλής τους Υπουργούς, Πάνο Καμμένο και Χριστόφορο Φωκαΐδη, τίμησαν τόσο τους πεσόντες της ακταιωρού του Πολεμικού Ναυτικού «Φαέφων», όσο και τον Κυβερνήτη της, τον τότε Ανθυποπλοίαρχο Π.Ν. και σήμερα Πλοίαρχο Π.Ν. σε Πολεμική Διαθεσιμότητα. Δημήτρη Μητσάτσο νυν Γενικό Διευθυντή της HELMEPA.

Στον Πλοίαρχο Π.Ν. σε Πολεμική Διαθεσιμότητα Δημήτρη Μητσάτσο, απονεμήθηκε η διαμνημόνευση «Αστέρος Αξίας και Τιμής», για τη συμμετοχή του «στα γεγονότα που έλαβαν χώρα στην Τηλλυρία και στη Λευκωσία το 1964 καθώς επίσης και τις διακεκριμένες υπηρεσίες προς τις ΕΔ και την πατρίδα», στην διάρκεια των οποίων έχασε το χέρι του.

Στην τελετή παρέστησαν επίσης εκτός των δύο υπουργών Αμύνης Ελλάδος και Κύπρου, ο ΑΝΥΕΘΑ Δημήτρης Βίτσας, οι Αρχηγοί ΓΕΕΘΑ και ΓΕΕΦ Ναύαρχος Ευάγγελος Αποστολάκης ΠΝ και Αντιστράτηγος Γεώργιος Μπασιακούλης αντιστοίχως, καθώς και οι Αρχηγοί των Γενικών Επιτελείων, οι συγγενείς των νεκρών της ακταιωρού «Φαέφων», οι οποίοι τιμήθηκαν από τον Κύπριο ΥΠΑΜ και άλλοι επίσημοι.

Η ιστορία του «Φαέφων»

Σε εκτενές ρεπορτάζ της κυπριακής εφημερίδας «ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ», καταγράφεται η σχεδόν άγνωστη ιστορία, της ακταιωρού «Φαέφων», του τότε νεαρού κυβερνήτης της Ανθυποπλοιάρχου Π.Ν. Δημήτρη Μητσάτσου, αλλά και του συνόλου των ανδρών που υπηρετούσαν σε αυτήν.

«Ο Πλοίαρχος Π.Ν. Δημήτρης Μητσάτσος -27 χρόνων τότε- απόφοιτος της Σχολής Ναυτικών, γράφει ο «ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ», έφτασε στην Κύπρο του '64, ως αξιωματικός του Ναυτικού, κυβερνήτης του «Φαέθων» και διοικητής των δύο μοναδικών μας «πολεμικών» πλοίων καθώς υπήρχε και δεύτερη ακταιωρός στο νησί, η «Αρίων».

Με προβλήματα στη μηχανή κίνησε ο Μητσάτσος από το Ναύσταθμο στο Βορρά -χάλαγε συνέχεια η διαολεμένη- με πέντε πυροβόλα και μια δράκα ανθρώπους. «Υποστηρίξατε από θαλάσσης τις μάχες στη στεριά», ήταν η εντολή-αποστολή κι οι συγκρούσεις στη Μανσούρα και στα Κόκκινα βρήκαν πλοίαρχο και πλήρωμα να πολεμούν. Και σπάει πάλι η αντλία και σταματάει η μία μηχανή του «Φαέθων», με νέα εντολή να οδηγεί τον Μητσάτσο προς όρμο πάρα δίπλα για επισκευή.

Μαζί και το «Αρίων», όπου το καραβοστάσι «Ξερός». Στο αιματηρό ημερολόγιο και η 7η Αυγούστου 1964, στους βομβαρδισμούς της Τηλλυρίας.

Ένα αναγνωριστικό αεροπλάνο -αγνώστου ταυτότητας, σίγουρα τουρκικό- πετάει πάνω από τα κεφάλια των 23 του «Φαέθων»: του αξιωματικού Μητσάτσου, των δύο υπαξιωματικών και των 20 κληρωτών ναυτών.

Σε αυτούς και ένας Κύπριος εθελοντής. Πετάει το αεροπλάνο -προπομπός επίθεσης είναι αυτό- σημάδι ότι όπου να 'ναι έρχονται τα βομβαρδιστικά.

Διώχνει ο Μητσάτσος το «Αρίων» και συγκεντρώνει το πλήρωμά του: «Φύγετε. Όσοι θέλετε να φύγετε πιάστε τη βάρκα» -υποχρέωσή τους δεν ήταν να πολεμήσουν- ειρήνη βασίλευε στην Ελλάδα- σε αποστολή βρίσκονταν σε άλλο κράτος για προστασία του ελληνισμού.

«Φύγετε», φώναζε ο Μητσάτσος. Να φύγουν και οι δύο υπαξιωματικοί -του ενός η γυναίκα μόλις είχε γεννήσει, του άλλου περίμενε παιδί. Κανένας δεν έφυγε. «Αναμείνετε να βληθείτε πρώτα και εν συνεχεία απαντήστε εσείς», ήταν η διαταγή από το επιτελείο. Και έφτασαν τα τουρκικά αεροπλάνα - γύπες στον ουρανό.

Ανάπαυση των ψυχών και συνάντηση των τριών

Μια μέρα, τέλη του 2006, μια φιγούρα με άσπρα μαλλιά και κομμένο χέρι σκάει στο θρόισμα των φύλλων της Λευκωσίας. Εκινείτο σιωπηλός ανάμεσα στους τάφους και στα δέντρα, πλησιάζοντας σκυφτός τον ιερέα του χώρου.

Εκεί, όπου μια εκκλησούλα -η Κωνσταντίνου και Ελένης- με το απέραντο λευκοκέντημα των σταυρών, ο παπά-Παναγιώτης Τριανταφύλλου άκουγε τα μετρημένα λόγια του: «Κάνε τρισάγιο παπά, για τους έξι του 'Φαέθων'». Πού να ξέρει νεαρός παπάς από την Κατερίνη, ποιος και τι στο κοιμητήριό του, οδηγήθηκε από τη φιγούρα όπου οι πεσόντες.

Όταν ολοκληρώθηκε το τρισάγιο εκείνος του αποκαλύπτεται: είναι ο πλοίαρχος του «Φαέθων», Δημήτριος Μητσάτσος.

Ήταν στα 69 του ο τότε πλοίαρχος,. Το δεξί του χέρι κομμένο -το έχασε τελικά όταν με την επιστροφή του στην Αθήνα το '64 έπαθε γάγγραινα σε υπολειτουργόν νοσοκομείο. Άλλη πορεία πήραν τα πράματα τελικά -οι δημοσιογράφοι δεν έπρεπε να καταλάβουν τίποτα, το γεγονός στην Κύπρο έπρεπε να συγκαλυφθεί κι ένας μόνιμος αξιωματικός του ναυτικού- χωρίς χέρι, με το μανίκι στην τσέπη πώς θα εμφανιζόταν στις επίσημες δεξιώσεις;

Άσχημο το θέαμα -καταλάβαμε- ο Μητσάτσος έδωσε εξετάσεις, μπήκε στο Πολυτεχνείο και έγινε ηλεκτρολόγος-μηχανολόγος σε θαλάσσιες επιχειρήσεις.

«Ουδέποτε τελέστηκε μνημόσυνο για τους έξι του Φαέθων», εξήγησε ο Μητσάτσος στον παπά-Παναγιώτη. Και ουδέποτε κλήθηκε να παραστεί στα εθνικά μνημόσυνα των πεσόντων του '64. Δυο λόγια βγήκαν τότε από τα χείλη του παπά και μια υπόσχεση περνούσε απαλά και σιγανά, όπως το θρόισμα των φύλλων:

«Από εδώ και πέρα θα τους τελώ ετήσιο μνημόσυνο». Εκεί, στο εκκλησάκι και στο κοιμητήριο Κωνσταντίνου και Ελένης, η 8η Αυγούστου και η κάθε 8η Αυγούστου θα γινόταν μάρτυρας της θυσίας των έξι Ελλήνων ναυτών. Οι ψυχές τους θα ησύχαζαν. Οι τάφοι τους θα καθαρίζονταν.

Η υπόσχεση κρατήθηκε και στις 8 Αυγούστου 2007 τελέσθηκε το πρώτο μνημόσυνο από τους παπά-Παναγιώτη και Παγκύπριο Πολιτιστικό Σύλλογο Ελλαδιτών Κύπρου. Στρατός, κόμματα, κυβέρνηση, Ναυτικό εκπροσωπήθηκαν, με την παρουσία του Μητσάτσου να δυναμώνει το γεγονός στη μετάνοιά του: εάν ήξερε τι θα ακολουθούσε το '74, δεν θα άφηνε τα παιδιά να πολεμήσουν, παραδέχθηκε. Ούτε εκείνος θα πολεμούσε.

Ειρήνη πια στη γαληνεμένη γη των αθάνατων έξι -εκεί στο βουητό της Λευκωσίας- ο γιατρός Δημητριάδης μαθαίνει για το συμβάν. Τηλεφωνεί στον πατέρα Παναγιώτη -του εξηγεί: είναι ο γιατρός που χειρούργησε τον Μητσάτσο τότε- και ρωτά εάν θα υπάρξει επόμενο μνημόσυνο.

Και βεβαίως θα υπάρξει -και έγινε, στις 8 Αυγούστου 2008, όπου Μητσάτσος και Δημητριάδης, πλοίαρχος και χειρουργός, ο σωθείς και ο διασώστης, συναντιούνται. Σαράντα τέσσερα χρόνια ήταν αυτά, ποτέ δεν μίλησε ο ένας στον άλλο, καμία μνήμη δεν έμεινε από τα πρόσωπα τότε, μια ανάμνηση απλώς διαιωνιζόταν πού και πού -συχνά πολλές φορές- στο μυαλό.

Στιγμές συγκινητικές ακολούθησαν, δάκρυα για τη συνάντηση και την τραγωδία, τα πρόσωπα των δύο χαράχθηκαν από ανάμεικτα συναισθήματα. Φέτος -αυτήν τη μέρα ουσιαστικά, 8 Αυγούστου 2010- το τέταρτο μνημόσυνο τελείται για τους έξι του «Φαέθων». Εκεί, όπου το άγνωστο των έξι σταυρών ανοίγει και παίρνει μια θέση στις καρδιές και στην Ιστορία μας.

Κάτω από το θρόισμα των φύλλων, όπου η σιωπή πια λαλεί ήχους και φωνές της θυσίας τους -«διά την εκπλήρωση των προαιώνιων εθνικών πόθων», όπως γράφει η ταφόπλακα των έξι: Υπασπιστής Α' Σπυρίδων Αγαθός, ετών 29, εκ Γαρούνας Κέρκυρας Αρκαδίας, ναύτης Νικόλαος Νιάφας, ετών 22, εκ Λαμίας, ναύτης Νικόλαος Καπαδούκας, ετών 22, εκ Γλώσσης Σκοπέλου, υπασπιστής Α' Νικόλαος Πανάγος, ετών 28, εκ Πραγματευτής Αρκαδίας, ναύτης Παναγιώτης Θεοδωράτος, ετών 21, εκ Μονοπωλάχου Κεφαλληνίας, επίκουρος σημαιοφόρος Παναγιώτης Χρυσούλης, ετών 26, εξ Αθηνών.

Σκιές θανάτου τότε και σήμερα

Ήταν ένας βαριά τραυματισμένος -με χέρι κάτασπρο χωρίς σφυγμό- κι ήταν και ένας ορκισμένος γιατρός. Τα πάντα -και τίποταμαρτυρούσαν ότι εκείνη τη μέρα σκιές θανάτου θα έσμιγαν τους δύο. Συνάντηση σε ένα χειρουργικό τραπέζι και το δίλημμα μεγάλο: το χέρι, τι θα κάνει με το χέρι;

Η ημέρα εκείνη ήταν φρικτή -πληγωμένοι, άγριο θανατικό- βούιζε η θάλασσα και ο ουρανός. Κύλησε ο χρόνος, έγιναν πολλά, πέρασαν τα χρόνια, ανάμνηση έγιναν, όλα, βαθιά. Και σιωπή, μια απέραντη σιωπή... Στο θρόισμα των φύλλων μια φιγούρα πλησιάζει τον παπά. «Τέλεσε τρισάγιο», του λέει, «για αυτά τα αδικοχαμένα παιδιά». «Ποιος είσαι;» τον ρωτά. Άραγε ποιος να ήταν;

Φωτιά και ατσάλι, ιδρώτας και αδρεναλίνη

Και άρχισαν οι επιθέσεις από αέρος, με το «Φαέθων» να κάνει ελιγμούς ανάμεσα στα αμερικανικά φορτηγά πλοία του κολπίσκου. Ίσως οι Τούρκοι, σκέφτηκε ο Μητσάτσος, στη θέα των αμερικανικών σημαιών να μην χτυπούσαν.

Αυταπάτη -«έραβαν» εκείνοι, ένα προβληματικό πλοίο με σπασμένη μηχανή στα οκτώ μόλις μίλια ταχύτητάς του. Και πιάνουν τα πυροβόλα τους οι Έλληνες -προβληματικά και εκείνα, αφού τα τέσσερα εκ των πέντε είχαν ακατάλληλα πυρομαχικά.

Με το ένα το «καλό» κατέρριψαν ένα εχθρικό αεροπλάνο, προκαλώντας ζημιές σε άλλο. Άνθρωποι, όμως, άρχισαν να σκοτώνονται.

«Να κάτσω το πλοίο πάνω στην άμμο», σκέφτηκε ο Μητσάτσος, «να σωθούν οι υπόλοιποι», παρά την προβλήτα του Ξερού, όπου το νταλαβέρι των μεταλλευμάτων. «Στρίψτε το καράβι», διατάζει ο πλοίαρχος, μα εκείνο δεν έστριβε.

Ο πηδαλιούχος είχε σκοτωθεί και πιάνει εκείνος το τιμόνι -δίπλα του ο ύπαρχος, ο νοσοκόμος και κάποιοι άλλοι. Ένα αεροπλάνο πλησιάζει με κοιλιά του τη θάλασσα -και κανείς τους δεν το είδε- αφήνοντας μια συνεχόμενη ριπή, τρομακτική σαν καταιγίδα. Ύπαρχος, νοσοκόμος και Κύπριος -ο Μορφίτης Άντης Φιλήτας- σκοτώνονται, ένας τραυματίζεται, σφαίρες διαπερνούν το δεξί χέρι του πλοιάρχου που δεν αφήνει το τιμόνι.

Ρίχνει το πλοίο στην παραλία και διατάζει εγκατάλειψη. Εκείνο βομβαρδίζεται με ναπάλμ, στο καραβοστάσι σκορπιέται ο θάνατος, αυτοκίνητο αναζητείται για το νοσοκομείο. Το ημερολόγιο -πάλι αιματηρό- έγραφε 8 Αυγούστου 1964, ημέρα Σάββατο, απόγευμα σκοτεινό.

Εν τω μεταξύ, ο γιατρός Ανδρέας Δημητριάδης, στο άκουσμα των ριπών και στη θέα των γυπών στον ουρανό, κίνησε για το νοσοκομείο της Πεντάγυιας, της Κυπριακής Μεταλλευτικής Εταιρείας (ΚΜΕ), όπου εργαζόταν.

Σε κατάσταση πολέμου εκείνο, ο γιατρός τέθηκε με το προσωπικό σε ετοιμότητα: καθήκον φωνής και πατρίδας. Παράθυρα έσπαζαν, τζάμια θρυμματίζονταν, στο τράνταγμα των αιθέρων στις τουρκικές βυθίσεις πάνω από το νοσοκομείο.

Ο γιατρός διαισθανόταν το κακό και πριν προλάβει να κάνει δεύτερη σκέψη καταφθάνουν οι πρώτοι τραυματίες του «Φαέθων». Συναγερμός, οι νοσοκόμοι να πηγαινοέρχονται -μορφίνη, οξυγόνο, ενδοφλέβια υγρά, αίμα για ομάδα και διασταύρωση. Τα εγκαύματα στο πρόσωπο και στα άκρα τους ήταν φοβερά -κανένα δευτερόλεπτο δεν έπρεπε να πάει χαμένο- με τις πληγές ανοικτές και βαθιές να δημιουργούν κόκκινα ποτάμια.

Δεκαέξι ήσαν οι τραυματίες, εφτά οι σκοτωμένοι -έτοιμο το χειρουργείο για το δρα Δημητριάδη, όλα ήταν έτοιμα.

Ο Δημήτρης Μητσάτσος, κτυπημένος στο δεξιό βραχίονα, ήταν σε κρίσιμη κατάσταση. Πολτοποιημένοι μύες, αγγεία, αρτηρίες, φλέβες χαίνουνταν και αιμορραγούσαν, οστούν κομματιασμένο, χέρι κάτασπρο χωρίς σφυγμό.

Μεγάλο το δίλημμα του γιατρού: να ακρωτηριάσει το χέρι και να προλάβει τη ζωή;

Νέος και εκείνος -στα 36 του- μπορούσε να αποκόψει τα νιάτα κάποιου άλλου;

Είκοσι εφτά ο πλοίαρχος και η γάγγραινα τον παραμόνευε... Ή να προσπαθήσει να αποκαταστήσει το σακατεμένο περιβάλλον;

Αυτό θα έκανε, εκείνο το σκοτεινό απόγευμα της 8ης Αυγούστου 1964, όπου εργαλεία, αυτοσυγκέντρωση και ικανότητα θα πραγματώνονταν για ώρες στο χειρουργικό τραπέζι.

Μετά τον Μητσάτσο άλλοι θα περνούσαν από το επιδέξιο χέρι του γιατρού, υπό τις τρομακτικές δονήσεις του νοσοκομείου. Την επομένη -στις 9- ο Μητσάτσος μεταφέρθηκε στη Λευκωσία και ακολούθως στην Αθήνα. Το χέρι, κάτι έπρεπε να γίνει με το χέρι του.

Κύλησαν τα χρόνια -πουλιά είναι τα ρημάδια και πετούν. Έγινε η εισβολή -χάθηκαν πατρίδες, ζωές και όνειρα ψηλά φτερούγισαν στον ουρανό. Σιωπή στο χρόνο που κυλούσε, κανένα σημάδι για τον πλοίαρχο, ποιος θυμάται τα έξι αδικοχαμένα Ελληνόπουλα του «Φαέθων»;

Για τον Κύπριο Άντη Φιλήτα, η οικογένεια ξέρει ότι κοιμάται στη Μόρφου του. Για τους έξι, εδώ, που άφησαν την τελευταία τους πνοή στη γη μας; Σιωπή, μια ατέρμονη σιωπή διαρκείας, που αν δεν σκάσει -ξέρεις- θα παραμείνει αιώνια.

(Πηγές: Συνεντεύξεις του Δημήτρη Μητσάτσου στην εφημερίδα «Καθημερινή» (2007), από www.enkripto.com, και στο κανάλι «Σίγμα» (9/8/08), μαρτυρίες και φωτογραφίες από τους πατέρα Παναγιώτη Τριανταφύλλου και Δρ. Ανδρέα Δημητριάδη, όπως και το βιβλίο του «Τα Ιατρικά Κύπρια». Πληροφορίες και από τον Χρίστο Ταπή).

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.">Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.