www.TheSeaNation.gr

Ο Υπουργός Ναυτιλίας και Αιγαίου, Μ. Βαρβιτσιώτης εκπροσωπώντας την Κυβέρνηση συμμετείχε στον εορτασμό της ιστορικής επετείου "17ης Μαρτίου 1821" στην Αερόπολη.

Ο Υπουργός Ναυτιλίας και Αιγαίου Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης, εκπροσωπώντας την Κυβέρνηση στις εκδηλώσεις τιμής και μνήμης - της ιστορικής επετείου, "17ης Μαρτίου 1821" και τη συμπλήρωση 193 χρόνων από την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης- στην Αρεόπολη (Αν. Μάνη) και εκφώνησε τον πανηγυρικό της ημέρας.

Ακολουθεί η Ομιλία του Υπουργού Ναυτιλίας και Αιγαίου, Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη:

«Σεβασμιότατε,

Συμπατριώτισσες και συμπατριώτες,

Βρισκόμαστε στον τόπο που αποτέλεσε και αποτελεί το αέναο προπύργιο του Ελληνισμού. Τον τόπο που πριν από 193 χρόνια γέννησε τη σπίθα του ξεσηκωμού και ανέλαβε στη συνέχεια τη μεταλαμπάδευσή της σε όλο το υπόδουλο γένος.

Και σήμερα, από αυτόν εδώ τον τόπο, ξεφυλλίζουμε ξανά τα κεφάλαια της ένδοξης ιστορίας μας, προκειμένου να θυμηθούμε το χθες, να διδαχθούμε για το σήμερα, να εμπνευστούμε για το αύριο.

Φίλες και φίλοι,

«Είναι ευτυχής όποιος μελέτησε την Ιστορία, γιατί αυτός ούτε τους πολίτες παρακινεί στην καταστροφή, ούτε ο ίδιος γίνεται άδικος», έγραφε ο μεγάλος μας τραγικός ποιητής Ευριπίδης.

Η Ιστορία, εξάλλου, είναι ο αδιάψευστος μάρτυρας του παρελθόντος. Αποτελεί για ένα λαό το θεματοφύλακα των μεγάλων πράξεων που έχουν διαδραματιστεί, αλλά και τον αδέκαστο κριτή των σφαλμάτων και των συμφορών που έχουν προκληθεί.

Η γνώση της συνιστά τον αποκλειστικό δρόμο μέσα από τον οποίο ένα έθνος μπορεί να γνωριστεί με το παρελθόν, να αυτοπροσδιοριστεί στο παρόν και να ορίσει με ασφάλεια το μέλλον του.

Κυρίες και κύριοι,

Σε κάθε εποχή δύσκολων συγκυριών για την πατρίδα μας, τα διδάγματα που απορρέουν από την ελληνική μας παράδοση αποτελούσαν ανέκαθεν την πυξίδα αισιοδοξίας για το μέλλον.

Αποτελούσαν –αν θέλετε- το ιστορικό εχέγγυο που εξασφάλιζε στον ελληνισμό τη συνέχειά του. Μια οφειλόμενη ανταπόδοση της Ιστορίας προς ένα λαό που συνεισέφερε τα μέγιστα στη συγγραφή της.

Τα λόγια του μεγάλου ιστορικού Κωνσταντίνου Σάθα, άλλωστε, είναι χαρακτηριστικά:

«Εναντίον του έθνους αυτού ξέσπασαν φοβερές καταιγίδες, σηκώθηκαν άγρια και απειλητικά κύματα και ο μαρτυρικός αυτός λαός καταδιώχτηκε, υποδουλώθηκε, κατοίκησε μέσα σε ερείπια, κολύμπησε μέσα σε αίματα. Αλλά ο ήλιος του Ελληνισμού, που κρύφτηκε για μια στιγμή από τα ζοφερά εκείνα νέφη, δεν άργησε να ανατείλει, να σκορπίσει την καταχνιά και η μυστηριώδης δύναμή του να εξελληνίσει καθετί το ξενικό».

Όλα αυτά τα θεμελιώδη πολιτιστικά στοιχεία και οι ηθικές πανανθρώπινες αξίες που διατρέχουν το Έθνος μας, παραδόθηκαν ευλαβικά, από γενιά σε γενιά, στο διάβα των αιώνων, μέχρι σήμερα.

Είναι η Ορθόδοξη πίστη μας, είναι η Ελληνική γλώσσα, είναι η προσήλωση στην Ελευθερία.

Είναι το ιστορικό εκείνο τρίπτυχο που συνθέτει την ίδια την Ελλάδα και που εδώ, στη Μάνη, βρήκε το διαχρονικό και ασφαλές του καταφύγιο.

Συμπατριώτισσες και συμπατριώτες,

Νιώθω ύψιστη τιμή και χαρά που βρίσκομαι σήμερα μαζί σας σε αυτόν τον ηρωικό τόπο.

Τιμάμε σήμερα την επέτειο της εξέγερσης της 17ης Μαρτίου 1821.

Τιμάμε τους ανθρώπους εκείνους που συνειδητοποίησαν το ιστορικό τους χρέος στο Έθνος, αναλαμβάνοντας να αφυπνίσουν και τους υπόλοιπους.

Τιμάμε τους άνδρες και τις γυναίκες που ξεκίνησαν αψήφιστα ένα -κατά πολλούς τότε- απονενοημένο διάβημα, και ολοκλήρωσαν ένα θαύμα.

Τιμάμε όλους εκείνους και εκείνες που δίδαξαν στην ανθρωπότητα ότι η δύναμη της ψυχής και η αφοσίωση στην πατρίδα μπορεί σε μια μάχη να υπερνικήσει την επιφανειακή ισχύ της αριθμητικής ποσότητας και των όπλων.

Και όλα αυτά τα συναισθήματα που νιώθουμε σήμερα, εκπορεύονται από εδώ, από αυτόν τον τόπο. Από αυτόν τον άσβεστο φάρο του Ελληνισμού.

Συμπατριώτισσες και συμπατριώτες,

Η Μάνη, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, έχει δώσει ηρωικούς αγώνες για την ελευθερία. Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, ότι και ο αγώνας αυτός ξεκίνησε από τη Μάνη.

Σε τούτα δω τα χώματα, εξάλλου, δεν ευδοκίμησε ποτέ η υποταγή.

Σε τούτη τη γη η Ελευθερία δεν είναι προνόμιο, είναι τρόπος ζωής.

Οι άνθρωποι εδώ είμαστε ανεξάρτητοι και αυθεντικοί.

Έχουμε μάθει να λογοδοτούμε μόνο στο Θεό, την πατρίδα και την ιστορία. Όχι στη συγκυρία και το συμφέρον.

Γι αυτό το λόγο,

Συμπατριώτισσες και Συμπατριώτες,

η 17η Μαρτίου του 1821 δεν ήταν μια απλή η αρχή. Ήταν η συνέχεια, η αναπόφευκτη εξέλιξη όσων είχαν προηγηθεί τα προηγούμενα χρόνια. Ήταν το επιστέγασμα και η απότοκος-αν θέλετε- όλων των προηγούμενων προσπαθειών που αυτή τη φορά, όμως, πήραν μορφή λάβας. Γιατί η σπίθα της λευτεριάς στα μέρη αυτά, είχε ανάψει από πολύ πιο πριν.

Συμπατριώτισσες και συμπατριώτες,

Με τη συγκίνηση που νιώθει πάντα ένας νέος άνθρωπος όταν ανταμώνει με τις ρίζες του, έρχονται με δέος αυτή τη στιγμή στο μυαλό μου τα λόγια του Καπετάν Ζαχαριά Μπαρπιτσιώτη. Λόγια που για χρόνια πολλά αντιβοούσαν σε αυτά τα δοξασμένα βουνά: "Το κεφάλι μου το χάνω, αλλά δεν το σκύβω" .

«Ο δάσκαλος της κλεφτουριάς» , όπως μας διηγείται ο μεγάλος συντοπίτης ιστορικός, Σαράντος Καργάκος, «μπορεί να έφυγε από τη ζωή αλλ' άφησε πίσω του σπορά». Οι κορυφαίοι πολεμιστές του '21 υπήρξαν μαθητές του. «Ο Ζαχαριάς», συνεχίζει ο Καργάκος, «ήταν εκείνος που έδωσε στην κλεφτουριά του Μοριά ένα στόχο, μια Εθνική ιδέα, μιαν Εθνική αποστολή». Έγραψε, άλλωστε, στους κοτζαμπάσηδες του Μοριά και τη θρυλική επιστολή, που τελείωνε έτσι: «Μου γράφετε ότι θα χαθούν τα χωριά σας. Στάχτη να γίνουν. Ντουφέκι και σπαθί, ή να ελευθερωθούμε ή να χαθούμε».

Και, όντως, Συμπατριώτισσες και συμπατριώτες, με βάση τα λόγια αυτά έζησε ο Ζαχαριάς Μπαρμπιτσιώτης. Ως γνήσιος Μανιάτης κράτησε το λόγο του απέναντι στο Θεό, την πατρίδα και την ιστορία. Έμεινε μέχρι τέλους με το κεφάλι ψηλά και το βλέμμα αδούλωτο. Έγινε αρχηγός των κλεφτών με υπαρχηγό το Θ. Κολοκοτρώνη. Συνένωσε γύρω του τους οπλαρχηγούς Αναγνωσταρά, Νικηταρά, Πετμεζά, και άλλους.

Και δεν ήταν μόνο ο καπετάν Ζαχαριάς Μπαρμπιτσιώτης.

Μετά από αυτόν, ακολούθησαν και άλλοι, πολλοί άλλοι. Όλοι τους, όμως, ζευγάδες, προσηλωμένοι στη σπορά της λευτεριάς. Όλοι τους Μανιάτες, άνθρωποι επίμονοι και ατίθασοι.

Έτσι, συμπατριώτισσες και συμπατριώτες, μια ημέρα σαν και αυτή, 193 χρόνια πριν, οι Μανιάτες οπλαρχηγοί συναντιούνται εδώ, στην Τσίμοβα και το ναό των Ταξιαρχών. Κηρύττουν και επίσημα τον αγώνα εναντίον των Τούρκων. Υψώνουν στην πλατεία, κατά τη διάρκεια της δοξολογίας, την πρώτη σημαία του αγώνα, ένα κομμάτι λευκό ύφασμα με έναν γαλάζιο σταυρό.

Είναι το επίσημο λάβαρο του αγώνα που φέρει τις επιγραφές «ΝΙΚΗ Η ΘΑΝΑΤΟΣ» και «ΤΑΝ Η ΕΠΙ ΤΑΣ». Είναι το σύμβολο της πίστης στην Ορθοδοξία, της προσφοράς στην πατρίδα, της προσήλωσης στην Ελευθερία. Είναι το σύμβολο που αποτύπωνε όλες τις αξίες που αντανακλά ο τόπος μας!

Η σπίθα είχε γίνει πλέον λάβα και η ιστορία ξεκινούσε να συγγράφει τις επόμενες, ένδοξες σελίδες της. Οι Μανιάτες έχουν πάρει για τα καλά την απόφασή τους: Αναλαμβάνουν την ιστορική ευθύνη να ελευθερώσουν τώρα και τους υπόλοιπους Έλληνες. Να προστρέξουν άμεσα σε βοήθειά τους. Να τους μεταδώσουν το φρόνημά τους.

Και αυτήν τους την απόφαση δεν την υπαγορεύει η συγκυρία και η ανάγκη. Οι ίδιοι, εξάλλου, δεν ήταν υπόδουλοι. Την υπαγορεύει η ιστορία. Την υπαγορεύει ο ίδιος ψυχισμός τους. Την επιβάλλουν τα διδάγματα και η στάση ζωής που τους είχε κληροδοτήσει, αιώνες πριν, η στάση του Λεωνίδα: "Ω ξειν', αγγέλειν Λακεδαιμονίοις, ότι τήδε κείμεθα, τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι".

Αυτή είναι η στάση ζωής είναι που ωθεί τους Μανιάτες στον αγώνα, επιβεβαιώνοντας, παράλληλα, την αδιάσπαστη αλυσίδα του Έθνους μας.

Αμέσως οι Μανιάτες δίνονται ψυχή τε και σώματι στον αγώνα και δεν αργούν να συμπαρασύρουν και την υπόλοιπη Πελοπόννησο. Έξι ημέρες αργότερα σημειώνουν την πρώτη μεγάλη τους νίκη: Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης, Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, Μούρτζινοι, Καπετανάκηδες, Κυβέλλοι, Χριστέηδες, Βενετσανάκος, Παπαφλέσσας, Νικηταράς και Αναγνωσταράς καταλαμβάνουν την Καλαμάτα και αποστέλλουν το πρώτο μαντάτο λευτεριάς στο Υπόδουλο Γένος.

Ένα μαντάτο που αποστέλλουν παράλληλα, με μορφή προκήρυξης αυτή τη φορά, και σε όλες τις «κοιμώμενες» έως τότε Ευρωπαϊκές Αυλές. Τους γνωστοποιούν την αφύπνιση του Ελληνικού Έθνους και ζητούν τη βοήθειά τους.

Είναι η προκήρυξη που διατρανώνει ρητά, ξεκάθαρα και «μανιάτικα» προς τον υπόλοιπο κόσμο την αφοσίωσή των Ελλήνων στο ιδανικό της ελευθερίας.

Συμπατριώτισσες και συμπατριώτες,

Από εκείνη την ημέρα το ιδανικό αυτό όπλισε το χέρι πολλών αγωνιστών. Καθημερινά, ολοένα και περισσότεροι, προσθέτονταν οικειοθελώς στον ένδοξο και μακρύ κατάλογο των ηρώων του έθνους μας. Μικροί αλλά και μεγάλοι, πλούσιοι αλλά και φτωχοί, γυναίκες αλλά και μικρά παιδιά. Και το ιδανικό αυτό δεν κάμφθηκε. Παρέμεινε αναλλοίωτο, ως κάθε τι Ελληνικό, καθ' όλη τη διάρκεια του αγώνα.

Χαρακτηριστικά είναι, άλλωστε, αρκετά χρόνια μετά, τα λόγια του Γιωργάκη Μαυρομιχάλη προς τον Ιμπραήμ:

«Ελάβομεν το γράμμα σου, εις το οποίον είδωμεν να μας φοβερίζεις ότι αν δεν σου προσφέρομεν την υποταγήν μας θέλεις εξολοθρεύσεις τους Μανιάτες και την Μάνην. Διά τούτο και ημείς σε περιμένομεν με όσες δυνάμεις θελήσεις. Οι κάτοικοι της Μάνης γράφομεν και σε περιμένομεν».

Και, όντως, πιστοί και συνεπείς οι Μανιάτες στο λόγο τους τον περίμεναν. Κράτησαν πάλι απάτητη τη γη τους. Και όταν ο Ιμπραήμ στράφηκε στο μόνο έρημο από άνδρες σημείο, το Δυρό, ήρθε αντιμέτωπος με το σθένος, την ψυχή και το δυναμισμό της γυναίκας Μανιάτισσας. Της γυναίκας που έσφιγγε τα δόντια, κράδαινε το δρεπάνι και θέριζε τους εχθρούς. Γιατί εδώ, στη Μάνη, η λεβεντιά δεν έχει γένος, δεν καταλαβαίνει από διακρίσεις. Αποτελεί βίωμα, συνήθεια, τρόπο ζωής!
Συμπατριώτισσες και συμπατριώτες,
Γι όλους αυτούς τους λόγους ο τόπος ο δικός μας παρέμεινε αδούλωτος στο πέρασμα των αιώνων.
Είναι ο τόπος που μπορεί να είναι άγονος επιφανειακά και στην όψη, είναι όμως καρπερός σε αξίες και ιδανικά στην ψυχή του Έθνους μας.

Είναι ο τόπος που έχει εμπνεύσει την ανθρωπότητα με πράξεις μεγαλείου και την τροφοδοτεί με πρόσωπα ηρωισμού.

Είναι ο τόπος που, 193 χρόνια πριν, διαλάλησε εμφατικά σε όλον τον υπόλοιπο κόσμο ότι οι αξίες του Ελληνισμού παραμένουν αναλλοίωτες και καθάριες στο διάβα των αιώνων.

Γι αυτό και, προσωπικά,

Στέκομαι με δέος απέναντι στην ιστορία του.

Νιώθω υπερηφάνεια για το μέγεθος της προσφοράς του.

Αντλώ ευθύνη από τη διαχρονική αξία των διδαγμάτων του.

Συμπατριώτισσες και συμπατριώτες,

Ο ηρωικός αγώνας της Μάνης, που πληρώθηκε με πολύ αίμα, μας υπενθυμίζει ότι τίποτα σε αυτή τη ζωή δεν κερδίζεται χωρίς προσπάθεια και αποφασιστικότητα. Στη σημερινή εποχή, όπου πολλοί καταχρώνται την ελληνική ιστορία μέσα από ανέξοδους λεονταρισμούς, το παράδειγμα του αυθεντικού ηρωισμού της Μάνης πρέπει να μας εμπνέει και να μας καθοδηγεί.

Να μας δείχνει ότι με επιμονή και ενότητα, εμείς οι Έλληνες, πετυχαίνουμε πάντα. Και σε μια κρίσιμη ιστορική συγκυρία, όπως η σημερινή δεν πρέπει να το ξεχνάμε ποτέ αυτό.

Το οφείλουμε στους προγόνους μας που θυσιάστηκαν σε αυτόν εδώ τον τόπο. Το οφείλουμε στα παιδιά μας που αντικρίζω σήμερα με συγκίνηση να κρατούν την ελληνική σημαία, απέναντί μου.

Το οφείλουμε -πάνω από όλα- στους εαυτούς μας που έχουμε την ευλογία να αποτελούμε ζωντανό κομμάτι αυτού του ένδοξου τόπου.

Σας ευχαριστώ».