Απορρίφθηκαν από το Διοικητικό Εφετείο Πειραιά οι προσφυγές τριών ναυτιλιακών εταιρειών της επιβατηγού ναυτιλίας κατά της έκτακτης εισφοράς που επεβλήθη στα νομικά πρόσωπα το 2010
- Λεπτομέρειες
- Κατηγορία: NEA
- Δημοσιεύτηκε στις Δευτέρα, 23 Ιουνίου 2014 17:46
«Το δημόσιο συμφέρον υπερτερεί το όποιου ειδικού φορολογικού καθεστώτος, ακόμη κι όταν αυτό ορίζεται από το Σύνταγμα» αναφέρει το Εφετείο στις σχετικές Αποφάσεις του.
Μείζον θέμα έμμεσης κατάργησης του ειδικού φορολογικού καθεστώτος που ισχύει για την ελληνική ναυτιλία συνιστούν οι αποφάσεις του Ζ' Τριμελούς Διοικητικού Εφετείου Πειραιά, με τις οποίες αφενός μεν η έκτακτη εισφορά που επιβλήθηκε στους πλοιοκτήτες, μεταξύ άλλων, την περίοδο του 2010 δεν θεωρείται φόρος, πλην όμως επιβάλλεται δεδομένων των δημοσιονομικών αναγκών της χώρας.
Συγκεκριμένα τρεις ναυτιλιακές εταιρείες των ιδίων συμφερόντων προσέφυγαν στη Δικαιοσύνη κατά της έκτακτης εισφοράς που επιβλήθηκε στο σύνολο των νομικών προσώπων της χώρας την περίοδο του 2010, και βάσει σχετικών προσφυγών εκδόθηκαν τρείς ταυτόσημες δικαστικές αποφάσεις.
Ειδικώς, οι αποφάσεις του Διοικητικού Εφετείου Πειραιά, κατά την αιτιολόγηση της κρίσης τους, αναφέρουν τα εξής:
«Η επιβολή της εισφοράς αυτής συνιστά θέμα διάφορο του ρυθμιζόμενου από τις διατάξεις του ν.27/75 ιδιάζοντος συστήματος φορολόγησης των ελληνικών εμπορικών πλοίων, που, κατά το άρθρο 6 αυτού, υπολογίζεται επί τη βάσει της ηλικίας και της σε κόρους ολικής χωρητικότητος (gross) αυτών και, κατά το άρθρο 2, εξαντλεί κάθε υποχρέωση του πλοιοκτήτη καθώς και του μετόχου ή εταίρου ημεδαπής ή αλλοδαπής εταιρείας οιουδήποτε τύπου από τον φόρο εισοδήματος, καθ' όσον αφορά τα κέρδη, τα οποία προκύπτουν από την εκμετάλλευση του πλοίου.
Ούτε εξάλλου η επιβολή της ένδικης εισφοράς μπορεί να θεωρηθεί ως μη επιτρεπτή και αντικείμενη στην αυξημένη τυπική ισχύ που ο συντακτικός νομοθέτης προσέδωσε με το άρθρο 107 στις πιο πάνω διατάξεις του ν.27/1975 και του ν.δ/τος 2687/1953 και παρά το γεγονός ότι ουδόλως αμφισβητείται η σημαντική συμβολή των υπαγομένων στις πιο πάνω διατάξεις πλοιοκτητριών εταιρειών στην ανάπτυξη της εθνικής οικονομίας και στην προσέλκυση ναυτιλιακών δραστηριοτήτων στην Ελλάδα, εν όψει, προεχόντως, του σκοπού, που, όπως έγινε δεκτό, επιδιώκεται με αυτή (σ.σ.: την έκτακτη εισφορά), της αντιμετώπισης, δηλαδή, επείγουσας, κατά την εκτίμηση του νομοθέτη, δημοσιονομικής ανάγκης, δηλαδή μείζονος εθνικού συμφέροντος σκοπού, εκείνου της διασφάλισης της δημοσιονομικής ισορροπίας της χώρας.
Τέλος, ούτε στο άρθρο 4 του Συντάγματος προσκρούει η επιβολή της ένδικης εισφοράς, γιατί εν όψει όσων έγιναν δεκτά παραπάνω, η επιλογή του νομοθέτη να την επιβάλλει σε όλες γενικά τις επιχειρήσεις με μεγάλη φοροδοτική ικανότητα, είναι συνταγματικά ανεκτή, διότι δικαιολογείται από λόγους υπέρτερου δημοσίου συμφέροντος».
